Tessa: ‘Als je kinderen hebt, wordt je relatie er niet beter op’

Tessa Heinhuis (31) is Redactiemanager Online van VIVA en VIVA Mama. Ze woont in Amsterdam met haar man en zoontjes: ze is moeder van een tweeling, Bodi en Daaf (1,5). 

Ik kan de schone schijn ophouden en alles door een Instagrammable Coconut-filter gooien, maar de realiteit is: ik moet janken. Ik vind het inmiddels loodzwaar met thuiswerken, corona lockdown nummer 2 én 2 jonge kinderen.

Krijsende kinderen

En dat reageer ik af op degene die ik het hardst nodig heb: mijn man. We zitten meer op elkaars lip dan ooit: dat geldt voor zoveel stellen nu. Maar wij hebben naast de coronasleur en de coronadip-want-niets-in-het-vooruitzicht een tweeling op te voeden en onze jongens zitten in een behoorlijk pittige fase. Ze zijn de hele dag door stout en alles aan het uittesten. Ze communiceren en luisteren nog niet, want daar zijn ze nog te jong voor, maar lopen, rennen en vliegen wel alle kanten op. Sta ik de gestoomde groenten te pureren, klimt mijn zoontje vliegensvlug op tafel en steekt hij zijn vingertje in een brandende kaars. Krijsen. Mijn man boos, ik boos, iedereen boos. Ene kind troosten en met zijn vinger onder de koude kraan, andere dreumes slingert het halve schilderij van de muur. Hop, kind op de gang. Zwijgend en uitgeput voeren we onze kinderen na een uur chaos de koude broccoliprut.

Zetpillen

‘Als je kinderen hebt, wordt je relatie er niet beter op’, zeggen mensen wel eens, met een halve knipoog. Je denkt dan vanzelfsprekend dat het niet om jouw relatie gaat en je wappert het weg. Wat een onzin, jullie zijn happy en blijven happy met een baby. Maar dan is er een jaar als dit, met weinig leuke dingen, geen vakanties, geen uitjes, veel thuis zitten. En thuis is goed en heerlijk: natuurlijk. Ik heb alles om blij mee te zijn. Maar het vraagt ook meer van je als stel: want thuis zijn mijn man en ik vooral papa en mama. Logisch, want onze kinderen hebben ons van ’s ochtends 6 uur tot ’s avonds 8 uur nodig. Er is er altijd wel 1 die ondeugend is en 1 die huilt. We staan altijd áán in onze rollen als ouders. De rol van partner zijn, de rol van vrouw van mijn man zijn, die staat volledig op een laag pitje. Hebben we simpelweg geen energie meer voor. En we kunnen niet ‘even wat leuks doen samen’. Ouders zijn van een jonge tweeling is sowieso al een hele opgave, elke dag weer. Maar zonder die dates, die intieme rustmomenten, die lange avonden met wijn en goede gesprekken en alleen bezig zijn met elkaar, is het 100% aanpoten. Ik wil soms weer even zijn zoals we ooit waren, zonder dat het over kinderkots en zetpillen halen gaat.

Janken

En daarom jank ik even. Ik weet dat er mensen veel zieliger zijn en dat het allemaal in de grote lijnen des levens wel meevalt, heus. Maar ik probeer een taboe te doorbreken door publiekelijk te zeggen dat niet alleen kinderen een ultieme relatietest zijn, maar kinderen in coronatijd al helemáál. Daarom vraag ik me momenteel maar één ding af: hoe doen andere moeders dit? Moeder én ‘de partner van’ zijn, vooral nu?

Ik hoop maar dat mijn man weet hoeveel ik hem waardeer als vader én als liefde. Dat ik nog steeds dol op hem ben. Dat ik nog steeds blij word van het zien van zijn hoofd, of het nou een moe hoofd met wallen tot op zijn knieën is of niet. Ik ben zielsgelukkig met ons gezin en met waar we nu met z’n viertjes staan, maar ik accepteer out in the open dat dit niet onze meest rooskleurige regenboog-cupcake fase ooit is. En ik hoop dat iedereen daar wat eerlijker in kan zijn, zonder filters. Opdat we zo zeker weten dat we niet de enigen zijn, bij wie er gekibbeld wordt tijdens het eten van zacht geprakte broccoli.

Lees ook: Tessa: ‘Een keizersnede is geen échte bevalling’

 

View this post on Instagram

 

A post shared by Tess (@tessaheinhuis)

 

View this post on Instagram

 

Mijn column voor @viva_nl & @vivamama_nl is er dit keer eentje voor mijn man. ‘Ik had een nasleep die je geen enkele vrouw gunt. Het is lastig om daar open over te zijn, omdat het een verdrietige tijd in mijn leven is geweest – terwijl het juist de mooiste tijd had moeten zijn. Na mijn keizersnede ben ik nog een keer geopereerd omdat er veel bloed achter was gebleven in mijn buik. Ik gilde het uit van de pijn, ik kon niet staan, lopen, niet bewegen. Geen luier heb ik verschoond: het enige wat ik kon was slapen en liggen. Ondanks dat ik aangaf dat ik pijn had, werd ik door artsen naar huis gestuurd. Met wat paracetamol zou ik wel opknappen, werd er gezegd. Helaas liep het anders: ik moest met hoge koorts en een extreem laag ijzergehalte na een dag weer terug naar het ziekenhuis. Opnieuw een operatie onder volledige narcose: de derde in een week tijd. De eerste dagen na de geboorte van Bodi en Daaf was ik geen moeder, ik was patiënt. En dat doet nu ze anderhalf jaar oud zijn nog steeds wel eens pijn, als ik er aan terugdenk. Ik kon er niet gelijk voor ze zijn zoals ik had gewild. Ik had ze het liefst de hele dag huid op huid bij me gehad, aangekeken en geknuffeld, maar in plaats daarvan lag ik lijkbleek te ijlen in een bed, met mijn bezorgde ouders en zussen aan mijn zijde. Mijn man was thuis, met onze kinderen. Bodi, Daaf en ik waren niet eens samen. Ik was een tweelingmama geworden, maar mijn jongens waren niet bij me. Het bracht gelukkig ook veel moois. Ik weet zeker dat mijn man hoe dan ook een goede vader was geweest, maar door de valse start van mij, was hij in het begin extra hard nodig. En Billy was er. En hij deed het, in zijn eentje, een tweeling verzorgen, zonder ooit te klagen. Het maakt het terugkijken op een verdrietige periode gelukkig een stuk zachter. Ik was dan wel niet vanaf dag één een echte moeder, voor mijn gevoel – maar Bodi en Daaf hadden vanaf hun eerste minuten op deze wereld gelijk wél de liefste papa. Die nu ze bijna peuters zijn soms nóg wakker schrikt omdat hij bang is dat hij een nachtvoeding is vergeten.’ 😘 @billyvanderlans

A post shared by Tess (@tessaheinhuis) on Oct 7, 2020 at 10:00am PDT

Beeld Tessa: By Mabel Photography