Kiki #117: ‘Ik wil niet huilen, maar nu lopen de tranen langs mijn wangen’

Woensdag

Bepaald geen topdag. Van een tot zes zat ik achter de kassa waar ik de ene na de andere zeurklant had: (‘Waarom krijg ik geen zegels?’ ‘Volgens mij hoor ik korting te krijgen op X.’ ‘Kun je wat langzamer, zo snel kan ik niet inpakken.’) En nu ben ik onderweg naar een afspraak met mijn vader. Als ik mijn fiets voor het restaurant op slot zet, zie ik hem voor het raam zitten. Mobiel in de hand, leesbril op het puntje van zijn neus. Ineens voel ik de neiging om keihard weg te fietsen, nergens naartoe met tranen in mijn ogen van de wind.  Ik zucht diep, loop naar binnen en wordt onmiddellijk tegengehouden door de serveerster die wil weten of ik recent een snotneus had. Sinds de corona zit niemand meer om een gespreksonderwerp verlegen en het eerste half uur vullen mijn vader en ik dan ook moeiteloos. Vervolgens richten we onze aandacht op de kaart. Eigenlijk heb ik overal wel zin in, het is lang geleden dat ik uit eten was en al helemaal in zo’n chique tent. Als we hebben besteld, klapt mijn vader zijn bril in en zegt: ‘Ik begrijp best dat je kwaad op me bent. Ik heb het niet al te handig aangepakt, niet met je moeder, en ook met jou niet.’ Ik klem mijn tanden op elkaar om niet iets heel lulligs te zeggen. ‘Toen je moeder en ik besloten hadden om er een punt achter te zetten.. .’

‘Jij had dat besloten,’ onderbreek ik hem.

Hij knikt. ‘Ik dacht dat ik gewoon opnieuw kon beginnen. Maar de afgelopen maanden heb ik ontdekt dat weglopen niet kan. Soms zit ik bij Sabine op de bank en dan voel ik me of ik een film zit. Dan denk ik: wanneer ga ik weer naar huis? En…’  Hij kijkt me aan met zijn grote verziende ogen. ‘Ik mis jou en Mees zo.’ 

Kwaad zeg ik: ‘Onze familie is door jou uit elkaar geknald. Wist je dat ik met kerst nergens naartoe kon?’ Verdomme, ik wil niet huilen, maar nu lopen de tranen langs mijn wangen.
Mijn vader pakt mijn hand vast.  ‘Ach, Kiek, het spijt me zo. Het wordt nooit meer zoals het was, maar we kunnen toch opnieuw beginnen?’ Vervolgens probeert hij me uit te leggen waarom het niet meer ging met mama. En ook al verzet alles in me ertegen, toch begrijp ik het ook wel. Zeker als hij zegt: ‘Natuurlijk moet ik dit eigenlijk niet met jou bespreken, maar mama en ik hadden al een tijd geen seks meer. Dus toen ik Sabine ontmoette en zij me het gevoel gaf dat ik de meest aantrekkelijke man op aarde was, kon ik dat moeilijk weerstaan.’    

Tegen elven geven we elkaar voor de deur van het restaurant een hug. Daarna fiets ik in een tikje in de war naar Kees. Gelukkig is hij thuis. Ik ga naast hem op de bank zitten en vraag of hij zijn armen om me heen wil slaan. ‘Is er wat?’ vraag hij.

‘Nee, ik weet niet. Ik wil gewoon heel dicht bij je zijn.’

Lees ook: Kiki #116: ‘Wat is dit? Denken ze dat dit een happy family reünie is?’