Kiki Faber (27) – inderdaad het nichtje van de welbekende Floor Faber – woont in Amsterdam, waar ze met haar grote mond, impulsiviteit en chaotische gedrag genoeg dingen meemaakt. Op viva.nl/kiki deelt ze elke week haar belevenissen.
Lees ook:
Kiki #131: ‘Een telefoontje en dat was dan het einde van ons’
Dinsdag
Bij het chique warenhuis mag ik op gesprek komen! Eerst was ik superblij en daarna stortte ik in een kledingcrisis. Gisteravond heb ik zo’n beetje mijn hele garderobe op sollicitatiegeschiktheid getest met Finn als jury. Bloesjes en jurkjes die ik ook aantrek voor optredens vielen af omdat ze te dramatisch zijn, Dr. Martins met een jeans en shirtje vond Finn te gewoontjes, en zomerjurkjes kunnen niet meer. Toen had ik niets. Uiteindelijk leende Finn een jasje en een wit overhemd en dat draag ik nu op een jeans met hoge optreedhakken. Knalrode lippenstift moet de aandacht van het geheel afleiden. Met de roltrap – doodeng op die hakken – ga ik naar de bovenste etage waar personeelszaken huist. Ik ben te vroeg en daarom ga ik nog even naar de wc. Na een ieniemini stressplasje was ik mijn handen, en check of er al lippenstift op mijn tanden zit. Nope. Ik ben klaar voor de strijd.
Na een minuut of vijf word ik opgehaald door een vrouw die zich voorstelt als Sharon en teamleider klantenservice is. ‘Je gaat dus in feite voor mij werken,’ zegt ze. ‘Loop maar achter me aan.’ Beige broek, witte blouse, geföhnd haar, grote zelfverzekerde passen op hakken die nog veel hoger zijn dan die van mij. ‘Ga zitten.’ Ze wijst op een kleine stoel voor een groot bureau. ‘En vertel eens: waarom zouden we jou moeten aannemen?’
Oké, op deze vraag ben ik voorbereid. Ik vertel hoe klantvriendelijk, efficiënt en goedgehumeurd ik ben. Dankzij de Grazia die ik uitgebreid heb bestudeerd struikel ik me door een vraag over designers, maar ik herpak me echt als het om mijn talenkennis gaat. Mijn Engels is top, en toen ik klein was heb ik een jaar of twee in Frankijk gewoond waardoor ik ook die taal prima spreek. ‘Ik weet zo voldoende,’ zegt Sharon. ‘Binnenkort nemen we contact met je op.’ Wanneer ik bij de deur sta, zegt ze: ‘Dat jasje staat leuker als je het van achter niet in je jeans propt.’ Ai. Met een knalrood hoofd trek ik het los.
Vrijdag
Dit is het Nieuwe Normaal als het om optreden in een club gaat: het publiek zit in setjes van twee of drie op stoelen naar ons te luisteren. Er wordt niet meegezongen, en dansen mag alleen voor eigen stoel. Wanneer een song is afgelopen wordt er niet gebruld of gejoeld maar klinkt een beleefd applaus. Ik word er heel onzeker van. Om eerlijk te zijn spelen we ook niet al te geweldig. Ik vergeet een stukje tekst, Stijn zit er een keer helemaal naast en Jasper kijkt steeds zwaar geïrriteerd de zaal in.
Na het optreden barst hij uit: ‘Wat was dit?! Het leek wel of iedereen maar wat deed!’
Stijn haalt zijn schouders op. ‘Op deze manier optreden is ook niet erg inspirerend. Het leek wel of de zaal vol zat met demente bejaarden.’
‘En aan wie lag dat, dacht je! Ik heb er zo helemaal geen zin meer in. Ik houd ermee op!’ Hij stopt zijn gitaar in een koffer en loopt kwaad weg.
Op de hoogte blijven van onze leukste artikelen en winacties? Schrijf je in voor de VIVA-nieuwsbrief
Delen