Kiki #136: ‘Wie steelt er nou wat van zijn werkgever? Dat doe je toch niet?’

Maandag

Ik heb maar een paar uur geslapen, zo opgewonden ben ik over mijn nieuwe baan. Dagen geleden heb ik al bedacht wat ik aantrek op deze eerste dag: zwarte flaired broek, vintage tutblouse, en seventies laarsjes. In een rugzak stop ik een broodje, een flesje water en een deo en ik neem de tram naar het warenhuis zodat ik niet met een knalrood hoofd aankom. Bij de personeelsingang word ik binnengelaten door conciërge George, een grijze krullenbol met een donkere huid. Hij legt me uit dat wanneer ik het warenhuis weer verlaat ik altijd door de detectiepoortjes moet en er soms een piep zal afgaan. Dan moet hij mijn tas doorzoeken. ‘Dat ding gaat zomaar af, dus het is niet zo dat ik jou persoonlijk niet vertrouw. Jammer genoeg is dit nodig, omdat personeelsleden wel eens wat achterover drukken.’ Daar denk ik over na als ik met de roltrap naar boven ga. Wie steelt er nou wat van zijn werkgever? Dat doe je toch niet?

Op de zesde klop ik op Sharons deur. ‘Binnen!’ roept ze, om vervolgens geërgerd op te merken. ‘Je ben te laat.’

‘Maar ik moest er om kwart over negen zijn? Dat is het nu.’

‘Kwart vóór negen.’ Ze zucht diep. ‘Laten we aan de slag gaan, ik heb vandaag nog meer te doen. Loop maar achter me aan.’ Weer draagt ze die krankzinnig hoge hakken. In de keuken wijst ze de koelkast en het koffieapparaat aan. ‘De cappuccino is slap, maar een zwarte bak is goed te doen.’ Vervolgens betreden we de ruimte waarin de klantenservice is gehuisvest. Twee meiden en een oudere vrouw zitten een flink eind uit elkaar met koptelefoons op achter de computer. ‘Dit zijn Roos, Yentle en Marije.’

‘Hallo!’ Ik zwaai slapjes.  De oudere dame mompelt iets van ‘Welkom.’ De meiden zeggen ‘Hi’ en nemen van top tot teen op. Daarop zegt de blonde iets tegen haar buurvrouw die in lachen uitbarst.

‘Kom op, dames, aan het werk!’ zegt Sharon. Voor een computer bij het raam nemen we plaats. Wat is er zo grappig aan mij? Zit mijn haar gek? Of hangt er wat aan mij neus?
‘Maak je wel aantekeningen?’ onderbreekt Sharon mijn gedachten.
Het volgende uur legt ze me de ins en outs van het systeem uit. Daarna mag ik mijn eerste klantentelefoontjes behandelen terwijl zij toekijkt. Ze geeft duizelingwekkend veel aanwijzingen en tips en zegt dat ik na de lunch zelf aan de slag kan. ‘Marije helpt je wel als je er niet uitkomt. Nou, dan ga ik, want ik heb een date met Luce van de parfumerie.’ Aangezien we niet allemaal tegelijk kunnen lunchen, eet ik in mijn eentje mijn boterhammetjes op de trappen van het beursgebouw. Ik post een selfie op Insta met #funopmijneerstewerkdag en wacht de rest van de pauze op een reactie van Kees. Die komt niet.

Om zes uur zet ik mijn koptelefoon af en de computer uit. Gelukkig ben ik met de tram gekomen,  want ik ben bekaf.  Ik check mijn telefoon: Kees heeft mijn post niet eens geliket. Hij zei al dat ik niets van hem moest verwachten, dus verbaasd ben ik niet.  Toch prikken de tranen in mijn ogen.

Op de hoogte blijven van onze leukste artikelen en winacties? Schrijf je in voor de VIVA-nieuwsbrief

Wist je dat je ook wekelijks naar Kiki kunt luisteren?