Kiki Faber (27) – inderdaad het nichtje van de welbekende Floor Faber – woont in Amsterdam, waar ze met haar grote mond, impulsiviteit en chaotische gedrag genoeg dingen meemaakt. Op viva.nl/kiki deelt ze elke week haar belevenissen.
Lees ook:
Kiki #145: ‘Er waren eigenlijk behoorlijk wat dieptepunten’
Woensdag
Op zijn mountainbike fietst Alexandro voor me uit. Het kost me moeite om hem bij te houden omdat aan mijn stuur tassen hangen vol verf, kwasten, rollers en afplakband. Wanneer we voor mijn huis stoppen, staat het zweet op mijn rug. We zeulen alle spullen naar zolder. Daar bedekt hij de slaapkamervloer met folie, terwijl ik in de pot met verf roer. Mijn plan is om eerst de slaapkamer donkerblauw schilderen, dan de woonkamer geel, en als laatste wil ik allemaal kleine gouden sterretjes op de slaapkamermuren en het plafond schilderen. Alexandro vindt die sterren een krankzinnig plan, maar ik heb berekend dat als ik er elk dag tweehonderd doe, ik over een maand zesduizend sterretjes heb. En ik kan natuurlijk aan bezoek vragen of ze willen meehelpen.
Hij begint met het plafond, ik met plinten afplakken. Als hij op een wankele kruk staat en tekeergaat met een verfroller komt tussen zijn broek en trui een stukje huid zichtbaar. Stiekem kijk ik af en toe naar zijn sterke buikspieren en zijn bildecolleté. Niet verkeerd. Ondertussen kletsen we over kerst: hij was bij zijn oma en daar waren ook ooms, tantes, nichtjes en neefjes (hij heeft een duizelingwekkend grote familie). We praten over werk: de afgelopen weken heeft hij een tsunami aan pakjes bezorgd. En natuurlijk hebben we het over muziek. Ik heb een box meegenomen zodat we elkaar liedjes kunnen laten horen die we goed vinden en vaak zingen we ze keihard mee.
De dag vliegt voorbij. Om vijf uur stoppen we met schilderen omdat we het niet meer goed kunnen zien. Uit de koelkast haal ik twee biertjes, ik geef hem er een van en we proosten. ‘Ik ben zo blij dat je me wilde helpen.’ Verlegen kijk ik hem aan. ‘Ik vind het supergezellig met jou.’
‘Ik ook met…’
Zijn ‘jou’ smoor ik met een zoen. Onze tongen vinden elkaar en ik duw me tegen zijn lichaam aan, voel zijn stijve. Het is zo heerlijk, dat ik me voel alsof ik ben gevuld met regenboogzeepbelletjes. Maar als ik naar zijn riem tast, pakt hij mijn hand vast. ’Het hoeft toch allemaal niet zo snel. Rustig aan, het komt wel.’ Hij maakt me van zich los en begint over iets heel anders te praten, of we niet net in elkaars armen lagen. Even later trek hij zijn jas aan en geeft me een kusje op mijn mond. ‘Ik zie je morgen, Kiek.’
Donderdag
Om oud en nieuw te vieren hebben Finn en ik een paar mensen gevraagd 30 Seconds te komen spelen. Mia is met haar nieuwe vriendje gekomen, Stijn met Ramona, er is nog een meisje dat ik niet ken, en Alexandro. Jammer genoeg zit ik niet bij hem in het team.
Als ik aan de beurt ben, moet ik in dertig seconden de macarena kan beschrijven. Het makkelijkst is om gewoon maar het dansje voor te doen, maar hoe ging het ook alweer? Terwijl ik het liedje neurie en de pasjes maak, kijk ik naar Alexandro. Hij knipoogt naar me en onmiddellijk stijgt in mijn buik een regenboogbelletje omhoog.
Wist je dat je nu wekelijks naar Kiki kunt luisteren?
Op de hoogte blijven van onze leukste artikelen en winacties? Schrijf je in voor de VIVA-nieuwsbrief
Delen