Kiki Faber (27) – inderdaad het nichtje van de welbekende Floor Faber – woont in Amsterdam, waar ze met haar grote mond, impulsiviteit en chaotische gedrag genoeg dingen meemaakt. Op viva.nl/kiki deelt ze elke week haar belevenissen.
Lees ook:
Kiki #153: ‘Het was weer een erop-en-erafje, en geen hoogtepunt voor mij’
Dinsdag
Het hele weekend liet Alexandro niet van zich horen. Stik er ook maar in, dacht ik, en zeker toen ik er met Mia over belde. Zij vond het be-la-ch-e-lijk dat hij was weggelopen toen ik over de slechte seks wilde praten. ‘Jemig, zo’n jongen moet toch op z’n minst willen dat jij het leuk hebt in bed,’ zei ze. ‘Vrouwen hebben ook recht op een orgasme!’ Ik zag voor me dat ze met een spandoek met die tekst erop de straat op ging, en daarvan kreeg ik ontzettend de slappe lach. ‘Maar serieus,’ zei ze toen. ‘Wat heb je aan zo’n jongen? Zoek iemand die je wel geeft wat je nodig hebt.’
Ik was het daar helemaal mee eens, tot ik na een saaie dag klantenservice thuiskwam in mijn stille appartement. Ik verwarmde een magnetronmaaltijd, en at die voor de tv op terwijl ik af en toe wat opmerkingen tegen de kat maakte. Toen dacht ik: zo ziet mijn leven er dus de komende maanden uit, want waar ga ik iemand tegenkomen? En lag de ruzie met Alexandro niet ook een beetje aan mezelf? Doordat ik soms een orgasme fakete had hij waarschijnlijk het idee dat hij master of my universe was. Ik overwoog hem een appje te sturen maar ik kon de juiste woorden niet vinden. Toen bedacht ik dat ik de song Sorry van Kensington voor hem kon zingen. De rest van de avond oefende ik het liedje en het was ook nog een heel gedoe om mezelf een beetje oké in beeld te krijgen. Zo tegen twaalven was het filmpje klaar en stuurde ik het hem op. Ik had verwacht dat hij er onmiddellijk op zou reageren, maar niks hoor. Nu zit ik op mijn werk en ik check om het half uur mijn telefoon, maar Alexandro blijft zwijgen.
Donderdag
Mijn gevoel voor eigenwaarde is verschrompeld tot de grootte van een doperwt. Gelukkig heeft Finn gevraagd of ik bij hem kom eten, dan hoef ik tenminste even niet over mezelf of Alexandro na te denken. Als ik op de fiets stap, regent het zacht maar toch ben ik kletsnat tegen de tijd dat ik bij hem aanbel. Hij geeft me een handdoek en een biertje en we ploffen op de bank. Eigenlijk wil ik maar over een ding -iemand- praten, maar dat kan nu juist niet met Finn. Alexandro is zijn beste vriend is en we hielden voor hem geheim dat we wat met elkaar hadden. Hij vertelt dat hij contact heeft gehad met Jasper die nog steeds in Berlin woont en laat me een paar nieuwe songs van hem horen. Ze klinken waanzinnig. ‘Komt hij na de crisis weer terug?’ vraag ik. ‘Ik heb zo’n zin om weer op te treden.’
‘Hij weet het nog niet, maar anders beginnen we toch zelf een band zodra het weer kan.’ We wisselen namen uit van muzikanten die we kunnen vragen en songs die we kunnen spelen en ik ga me steeds vrolijker voelen. Wie weet staan we van de zomer alweer op een festival!
Op de hoogte blijven van onze leukste artikelen en winacties? Schrijf je in voor de VIVA-nieuwsbrief
Delen