Activist worden in een land dat gebukt gaat onder een streng en vaak gewelddadig regime: je moet het maar durven. Lina Ben Mhenni (33) zet haar leven op het spel voor een betere toekomst.
Tekst Tirza van der Graaf en Inger van der Ree Foto’s privébezit/anp
Onlangs werd de Tunesische Lina ’s nachts van haar bed gelicht. Ze moest mee naar het politiebureau, omdat ze actief is bij een stichting die meer vrijheid wil voor jongeren. Dankzij een nieuwe wet die bepaalt dat mensen recht hebben op een advocaat, hoefde ze uiteindelijk niet de cel in. Na een nacht wachten mocht Lina weer vertrekken. Maar ondanks die nieuwe wet is het nog steeds gevaarlijk voor activisten in Tunesië. Ze werd al veel vaker gearresteerd. Toch dacht Lina er nooit aan om te stoppen met haar werk. Haar ouders waren ook allebei activist. Lina: “Ik ben opgegroeid in een politiek actieve familie. Mijn vader, een ex-gevangene, stond aan de wieg van de Tunesische afdeling van Amnesty International.”
Onvrede
In 2007 begon Lina haar eigen blog, waarop ze schreef over de problemen in Tunesië, zoals de schending van de mensenrechten, de armoede en de geringe persvrijheid. Ze was fel tegen het regime van dictator Zine El Abidine Ben Ali. “Op een gegeven moment merkte ik dat mijn stukken werden gecensureerd door de regering. Ook mijn Twitter- en Facebook-account werden regelmatig gehackt. Hetzelfde gebeurde op de blogs die ik samen met andere journalisten schreef. Het regime wilde duidelijk van de media af. Later merkte ik dat de politie me begon te volgen. Ook mocht ik het land niet meer uit.”
Met kleine stapjes
Nog steeds wordt Lina continu in de gaten gehouden. De situatie in het land is sinds de Arabische Lente weinig verbeterd. “Alle regeringen sinds de revolutie hebben zo goed als niks veranderd. Er kwamen kleine wijzigingen, maar nog niet genoeg. Tunesië is nog altijd heel arm, er is terroristische dreiging en mensen hebben nog steeds geen vrijheid. Dit probleem is niet zomaar op te lossen, dat is een proces van jaren.” Ook Lina’s eigen situatie laat te wensen over. “Ik was docent op de universiteit, maar mijn contract werd daar niet verlengd. Daarom ben ik nu begonnen met het verzamelen van boeken die ik naar de gevangenis breng. Daar liggen veel extremistische teksten over de jihad. Door ze ook andere boeken te geven, probeer ik te voorkomen dat gevangenen radicaliseren.”
De aanhouder wint
Ondanks alles gaat Lina door. Bang is ze namelijk niet. “Ik word vaak voor gek verklaard, maar toen ik met dit werk begon, was ik me bewust van de gevaren. Ik doe het met volle overtuiging. Ik zie dat de overheid andere dingen doet dan ze belooft en dat mensen daardoor lijden. Hen wil ik een stem geven. Veel mensen denken dat er sinds de Arabische Lente een hoop veranderd is in Tunesië, maar dat is helemaal niet waar. Er moeten mensen blijven strijden voor meer vrijheid. Dus ook al wil de overheid van me af, ik peins er niet over om te stoppen. Tunesië is het land waar ik voor leef.”
Dit artikel is afkomstig uit VIVA 39. Abonnee worden of een losse editie van VIVA bestellen? Klik hieronder:
Delen